Ptak za niewoli

Zalane krwią klawisze

Wróciłam do środka, nie wiedziałam gdzie mam iść. Chciałam tą noc przenocować właśnie w tym budynku zanim wykonam jakikolwiek inny ruch, zostałam na parterze i odnalazłam pokój w którym stał piękny fortepian. Moje serce zabiło szybciej gdy tylko go zobaczyłam. Westchnęłam ciężko i podeszłam powoli do instrumentu. Podniosłam klapę a mi ukazały się piękne białe klawisze, spojrzałam na ławę i usiadłam na niej. Cisza w całym budynku i dookoła niego dawała mi poczucie pewności a dotyk klawiszy instrumentu, spokój. Zdjęłam dłoń z klawiszy natychmiast, gdybym zaczęła grać ktoś by mnie na pewno usłyszał i by tu przyszedł, szczególnie w dzień. Wstałam szybko jak usiadłam, i usiadłam na ziemi w kącie. Złapałam mocno swoją katanę i skuliłam nogi chowając głowę w nich. Mruknęłam cicho gdy kula w biodrze, wydrążyła w moim ciele dziurę i nadal jej nie wyciągnęłam a krew ciągle się sączyła z niej. Wyprostowałam trochę nogi, i położyłam katanę obok siebie. Spojrzałam na ranę przykładając ostrożnie dłonie do niej. Jak niby miałam kurde to wyciągnąć? Jak to prawie mnie przebiło, pokręciłam głową, złapałam za katanę i skuliłam się spowrotem, starając się ignorować ból. Robiąc to, mogłam sobie wdać zakażenie co było bardzo prawdopodobne. Miałam zakrwawione i brudne dłonie a nie myłam się od pół roku przez to że spałam jak zabita. Zamknęłam oczy i zaciskając katanę w dłoni, zasnęłam. Wybudził mnie szmer, ciche kroki i ciche szepty. Nie zareagowałam jednak, czekałam aż podejdą bliżej albo chociaż staną w drzwiach. Ich ruchy były ledwo słyszalne, czułam dwa poruszające się ciała. Wyczuwałam ich niestabilny i zestresowany oddech. Poczułam ich wzrok na sobie. Podeszli powoli bliżej, poczułam jak jedno z ciał nachyla się nade mną ostrożnie. Zamachnęłam się nagle kataną, raniąc swoją ofiare w policzek długim cięciem, patrzyłam uważnie na krew spływającą z policzka i dostrzegłam nagle w świetle księżyca rysy chłopaka i dziewczyny. Odsunęli się ode mnie nagle a ja się podniosłam i stanęłam w rogu pod ścianą w cieniu.  Patrzyłam uważnie na nich, jak światło księżyca wpada przez okno w ścianie na ich postacie. Opuściłam katanę wzdłuż siebie.

Chcieliśmy ci podziękować za pomoc- wyszeptał chłopak niepewnie

Dostrzegłam w dłoniach dziewczyny koc. Zmierzyłam ich wzrokiem.

A myślałam że przyszliście po śmierć, zakradając się tak - wymruczałam cicho

Dzięki snu moje skrzydła nabrały dużo na sile, poruszyłam nimi i podniosłam z ziemi. Cofnęli się znowu na mój gest. Chłopak zauważył moją ranę w biodrze i krew która wypływała nadal z niej i spływała po moje nodze, a w miejscu gdzie siedziałam skulona, na podłodze była kałuża mojej krwi.

Nie potrzebujesz pomocy...medyka?- spytał wskazując brodą na moją rane i łapiąc swoją przyjaciółkę za ramie

Odejdźcie, to że was ochroniłam nie znaczy że was nie zabije - wyciągnęłam niebezpiecznie ostrze przed siebie- życie potrafi zaskoczyć- mruknęłam ciszej

Chłopak skrzywił się trochę i złapał dziewczynę za dłoń pociągając za sobą do tyłu. Opierała się trochę, gdy zauważyłam że się wycofują i stają w drzwiach opuściłam broń. Chłopak przechwycił koc w rękach dziewczyny i położył go ostrożnie na ziemię po czym pociągnął ją za sobą. Chwile później cisza w budynku znowu nastała. Podeszłam ostrożnie do kona, kucnęłam przy nim i położyłam ostrożnie na nim miecz rozcierając wczorajszą krew na materiale.  Chwyciłam go w dłoń i podniosłam wysoko rozwijając go. Gdy stwierdziłam że niczego nie ma ukrytego, zabrałam go i rzuciłam w kąt w którym siedziałam. Usłyszałam nagle dziwny dźwięk struny we wnętrzu instrumentu. Spojrzałam szybko na fortepian, zwątpiłam czy usłyszałam ten dźwięk czy on naprawdę zabrzmiał. Spojrzałam na klawisze a po mojej głowie zaczęły biegać myśli z różnymi urywkami i chwytami na nich. Podeszłam powoli i usiadłam do fortepianu wzdychając cicho. Położyłam swobodnie dłonie na pianie i poczułam w sobie nostalgię a chwile później ukłucie w sercu. Wzięłam wdech i nacisnęłam powoli klawisz a nienastrojony dźwięk rozbrzmiał w pokoju a zaraz w całym budynku. Moje serce przyśpieszało nieznacznie a ekscytacja i głęboki spokój wypełnił moje ciało. Moje dłonie zaczęły wygrywać znane mi melodie, a zaczęły od tego utworu który słyszałam półtora roku temu, gdy siedziałam na dachu pod gołym niebem, a Pianista w domu obok wygrywał tę piosenkę. "I Love You When I Drink Champagne". Moje serce drżało z ekscytacji mimo że instrument nie był nastrojony. Patrzyłam jak moje zabrudzone od krwi palce, brudzą i rozmazują krew po klawiszach, zostawiając odciski i plamy. Naciskałam pedały ciesząc się z każdego dźwięku wydanego przez instrument. Grałam długo, i beztrosko, wsłuchując się w nienastrojone dźwięki różnych piosenek, wygranych na instrumencie spod moich zakrwawionych palcy. Grałam aż do świtu, aż palce i nadgarstki mnie nie zaczynały boleć. Moje granie na pianie, przerwały nagłe obce mi rozmowy zbliżające się do budynku. Szybko odeszłam od instrumentu i złapałam za katanę. Stanęłam przy drzwiach i czekałam. Okazały się to być jakieś przybłędy które chciały wejść do budynku, przyciągnięci tu dźwiękami instrumentu. Weszli powoli przez główne drzwi mimo martwych ciał przed wejściem, szli z wiatrówką w dłoni i jakimś kijem bejsbolowym. Wychyliłam się ostrożnie zza drzwi i czekałam, szli korytarzem szepcząc coś cicho do siebie. Gdy się zbliżyli trochę, wyszłam zza rogu, nie zdążyli nawet mrugnąć gdy wbiłam ostrze w ich ciała. Opadli na ziemię, ciało jednego z nich upadło pod ścianę siadając pod nią, była wcześniej zakrwawiona krwi jaka wyprysnęła z nich, a drugi padł na ziemię. Kałuże krwi szybko zaczęły się przy nich pojawiać, a facet oparty o ścianę plamił też ją. Zmierzyłam ich uważnie wzrokiem, podniosłam głowę i spojrzałam na padające światło przez drzwi do środka, odwróciłam się wracając do pomieszczenia z fortepianem. Podeszłam do rogu, przykryłam się kocem zaciskając katanę w dłoni mocno i przykrywając ją pod nim. Oparłam się o ścianę bokiem i przytuliłam do siebie kolana po czym zasnęłam zmęczona. Jeśli moje dni będą wyglądać ciągle tylko na spaniu, graniu na fortepianie i mordowaniu zainteresowanych, to nigdy nigdzie nie dojdę, choćby kamienie srały. Zasnęłam ignorując ból w biodrze, przynajmniej rana przestała krwawić, ale ze względu na to że kula nadal była w moim ciele, to pewnie prędko się otworzy znowu.