Ptak za niewoli

Ostatnia z Yukishi i ostatnia za życia

Podniosłam głowe opierając ją na jego ramieniu, spojrzałam na niego zaskoczona troche. Objełam go też rękoma i przytuliłam. Po chwili usłyszeliśmy jakieś szepty z pokoju przed którym staliśmy. Odeszłam od Lucyfera i podeszłam ostrożnie do drzwi. Spojrzałam przez nie wielką luke w drzwiach i spojrzałam na dwie postacie. Ojca i matke Syrgieja. Z ich rozmowy dowiedziałam się że prubóją rozkować we mnie Syrgieja, ponieważ gdy jestem już sławna. Ich rodzina stanie się też sławna i dostaną za to dużo pieniędzy. Opuściłam głowe, i pobiegłam przed siebie korytarzem. Następnego dnia zauważyłam że pod domem kręci sie jakiś czarny bus. Syrgiri ciągle zawracał mi czas wymówką o to że chce sie tylko lepiej poznać, albo chce ze mną spędzić czas. Kilka godzin puźniej gdy siedziałam w pokoju i szkicowałam na kartkach wszystko co zobaczyłam przed domem, w środku a nawet sam dom. Patrząc na szkice moje wargi deliaktnie sie trząsły i przepływał prze zemnie nie zrozumiały smutek i utęsknienie. Było dużo uczuć które w tych momętach czółam. Oderwałam ołówek od kartki i z przerażoną miną patrzyłam na szkice. Lucyfer chwycił mnie mocno za ramie i z skwaszoną miną żałował że mnie nie powstrzymał wcześniej. Rzałośnie spuścił oczy patrząc na moje delikatnie drzące ramie od jego ciężaru ręki i od dreszczy. Popłyneła mi po policzku łza. Splotłam łokcie na krzyż łapiąc na klatce piersiowej, łapiąc sie dłońmi za ramiona. Chwyciłam czule demona za przyjemnie ciepłą ręke.

Nagle do pokoju zapukał Syrgiei- hej- uśmiechnął sie i spojrzał na mnie.

Szybko oderwałam swoje myśli od szkiców i od przeszłości na chwile. Spojrzałam na blondyna z niebieskimi oczyma. Przetarłam policzku i oczy. Patrząc na niego dostrzegłam troche w nim Ivana. Tylko kolor włosów, zachowanie i troche fryzura nie była Ivana. Zakręciła mi sie delikatnie łza w oku.

Coś sie stało Miko?- zrzędł mu uśmiech widząc moje zaczerwienione oczy i emocje jakie w sobie duszę.

Chwyciłam mocno pięśćmi spodnie. - t-tak...- wziełam wdech, opanowywując głos- po co przyszedłeś?

A...sam nie wiem...zawsze do ciebie przychodzę bez powodu- podszedł do mnie i podał mi ręke żeby pomóc mi wstać.

Zastanowiłam sie chwile i spojrzałam za wielkie ona na troche czerwone niebo. Zadrzałam troche i przymrużyłam delikatnie lczy na chwile. Popatrzyłam na Syrgieia i wstałam sama bez jego pomocy. Speszył sie troche, westchnął cicho i odsunął ode mnie ręke. Podeszłam do okna i przyglądałam sie czerwonemu niebu.

Czemu...jest czerwone?- zapytałam cicho nie odwracając wzroku.

Czółam w sobie dziwne emocje, znowu wróciły mi do głowy wspomnienia i nagle z nikąd przyszło mi do głowy imie demona. Lucyfer. Poczółam gęsią skórkę którą dostałam na ciele, z jakiegoś powodu ta czerwień przyciągała mnie i odpychała rozpaczliwie. Czółam że to nie kolor mnie przyciąga. Poczółam znowu ukłucie w klatce piersiowej, tak jak kilka dni temu gdy Ivan odciągał mnie od zakopanych pod ziemią ciał mojich rodziców i ukochanego młodszego brata. Przypomniałam sobie miękkość sierści mojego owczarka, i to co razem przeżyłam z nią i rodziną. Jak mój brat bawił sie z nią w ogrodzie i gdy zabrałam go pewnego dnia do lasu. Nie chodził tam chętnie bo sie troche bał, był zbyt bardzo wierzący w plotki. Rodzice nie mieli zabardzo problemu z tym że tam chodziłam skoro zawsze wracałam. Na usta zaczeły mi sie cisnąć słowa jakie bym chciała teraz najchętniej powiedzieć moim rodzicą i bratu.

Wruciłam...- mruknęłam bardzo cicho.

Gdy umarli nie wiedzieli czy wruciłam do domu ale pewnie sie tego spodziewali że wrucę. Chłopak podszedł do mnie pewnie i stanął obok mnie. Nie odwróciłam wzroku od jednego z pięknych kolorów. Spojrzał na widok i potem na mnie.

Widze że przez te 8 lat żyjąc w lesie, nic nie wiesz o świecie- westchnął cicho. - dzisiejszej nocy będzie krwawy księżyc

Coś uderzyło znowu we mnie i znowu przypomniałam sobie wszystko co opisałam wcześniej. Spojrzałam na chłopaka, nie chciałam mu mówić o tym że te 8 lat nie było mnie w nawiedzonym lesie. Chodziłam właśnie po świecie i szukałam schronienia i sposobu przeżycia. Chłopak zacisnął wargi ust i przyglądał sie mi. Chwycił mnie jedną ręką w pasie i przysunął do siebie. Chwycił mnie delikatnie dłonią za policzek i pocałował mnie w usta. Wszystko sie tak szybko stało, że gdy tylko poczółam jego język nie mogłam sie wyrwać z jego silnego uścisku. Nie odwzajemniałam, zacisnęłam dłoń na jego koszuli i uderzyłam go bezsilnie w klatke piersiową. Gdy skończył szybko odepchnełam go od siebie i odsunęłam sie, wpadłam na ścianę. Chłopak spojrzał na mnie z smutkiem małym.

Kochana...zostaniesz moją dziewczyną? - podszedł do mnie i chwycił mnie za ręce.

Nagle poczółam jakby te słowa całkiem znaczyły co innego, jakby oznaczały uwięzienie i bez ucieczki. Przerażona patrzyłam mu w oczy i zrozumiałam że sie myliłam. On całkowicie nie przypominał Ivana. Nie miał tak błyszczących oczu co szatyn, którego bardzo lubiłam przez to co dla mnie robił i kim był.

Będziesz ze mną?- zapytał po nownie i skierował swoje usta żeby znowu mnie pocałować.

Szybko machnęłam ręką uderzając go w policzek. Jego twarz odwruciła sie przez plaskacha i zrobił krok w stecz. Zadrzałam i zsunęłam sie o ściane plecami na podłogę. Usiadłam na ziemi i schowałam twarz w kolanach. Chłopak uśmiechnął sie delikatnie i spojrzał na mnie troche pogardliwie. Lucyfer nie był zadowolony, chwycił koc z krzesła i rozwinął go. Syrgiei spojrzał na unoszący sie koc. Wystraszony odskoczył na bok i zaczął panikować. Lucyfer szedł w moją strone, chłopak krzyknął przeraźliwie.

D-duch! Ochrona!- krzyczał i nagle ochrona budynku weszła do środka.

Zobaczyli jak koc opada na mnie spokojnie i okrywa mnie. Syrgiei chciał aby wygonili z tąd tego ducha. Jednak nie wiedzieli o co chodzi.

Spojrzał na mnie z nadzieją- w-widziałaś prawda Miko?

Podniosłam głowe z między kolan i przykryłam sie dokładnie kocem - nie...nic nie widziałam- powiedziałam poważnym głosem.

Po jakimś czasie odwołał straż. Podszedł do mnie i ochłonął nieco. - naprawde...nie widziałaś tego ducha? Przeciesz podał ci koc

Podniosłam koc i skorzystałam z tego że demon stał obok mnie, czółam jaką nienawiścią pałał fo Syrgieia. Okryłam go kocem, i przysunęłam sie do biego. Widziałam jak przerażona mina maluje sie chłopakowi na twarzy.

Wiesz...nic nie widziałam- mruknęłam.

O-opętana jesteś jakaś- powiedział przerażony.

Nie wiem tego, ale to nie jest duch

To co? Nie ma tu żadnej kukły ani sznurkam- odsunął sie ode mnie.

No niema, bo nie trzeba. - uśmiechnełam sie złośliwie- bo to demon - powiedziałam groźnie.

Wybiegł z pokoju w popłochu i przerażeniu. Gdy tylko drzwi sie zamknęły przytuliłam mocno Lucyfera wystraszona tym co sie stało troche wcześniej. Straszne było gdy ktoś mnie całował na siłę.