မိန္းကေလး…မင္းမ်က္လံုးကန္းေနတာျဖစ္မယ္!!!!!
ေကာင္းကင္ဘံုသင္တန္းေက်ာင္း၏ မက္မြန္ဥယ်ာဥ္ထဲတြင္ သစ္ရြက္ေလးမ်ားက ေလအေဝွ႔တြင္ ေဝွ႔ကာဝိုက္ကာျဖင့္ လြင့္ေမ်ာေနသည္မွာ လွပေသာ မိန္းမပ်ိဳေလးတစ္ေယာက္ ကေနသည့္အလား…။
ဗ်ပ္ေစာင္းသံစဥ္သည္လညး္ ေလနွင့္အတူ မက္မြန္ပင္၏သစ္ရြက္ေလးမ်ားကဲ့သို႔ လြင့္ေမ်ာေနေပသည္။ ထိုဂီတသံစဥ္က မည္သူ၏စိတ္နွလံုးကိုမဆို ေအးျငိမ္းသြားေအာင္ ဖမ္းစားနုိင္ေလသည္။
ထိုအေဆာက္အဦ၏အလယ္တြင္ သြယ္လ်ေသာလက္တစ္တစ္စံုက ဗ်ပ္ေစာင္း၏ၾကိဳးေလးမ်ားအေပၚ ဟိုမွသည္ ေရြ႕လ်ားေနေလ၏။
လင္းဖန္က ေျမျပင္မွာ ထုိင္ကာ သူ၏မ်က္လံုးမ်ားကို မွိတ္လိုက္ျပီး ဗ်က္ေစာငး္သံစဥ္အား ေလးစားစြာျဖင့္ အာရံုစူးစုိက္နားေထာင္ေနေလသည္။
ထိုစဥ္ လင္းဖန္၏မ်က္လံုးမ်ားက မွိတ္သြားျပီး သာယာျငိမ္ေညာင္းစြာ အသက္ရွဴေန၏။ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ပတ္လည္တြင္ ခ်ီတိမ္တိုက္တစ္ခုက ဝန္းရံေနသည္။ အကယ္၍ လူေတြသာ ထိုေနရာမွာ ရွိေနခဲ့လွ်င္ သူတို႔၏အျမင္တြင္ ထူးဆန္းသြားမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း အနီးအနားတြင္ တစ္ေယာက္မွရွိမေနေခ်။ လင္းဖန္၏စိတ္ထဲတြင္ေတာ့ ဘာမွရွိမေနဘဲ ကမာၻၾကီးနွင့္ေပါင္းစပ္ျခင္းကိုသာ ေတြးေနေလသည္။
ရန္ယြီပိုင္ရွိန္သည္ ရႊမ္အဆင့္က်င့္ၾကံသူတစ္ေယာက္ျဖစ္၏။
အကယ္၍ လင္းဖန္သာ သူ၏မ်က္လံုးနွင့္ ကုိယ္ေတြ႔မၾကံဳခဲ့ရလ်ွင္ တပ္မွဴးေက်ာင္းေတာ္သားမ်ားကုိ အရည္အခ်င္းစစ္ေပးသည့္ သူ႔ဆရာရန္ယြီပိုင္ရွိန္မွာ ဤမ်ွေၾကာက္မက္ဖြယ္ေကာင္းေသာ အစြမ္းရွိလိမ့္မည္ဟူ၍ သူဘယ္ေတာ့မွ ေတြးမိလိမ့္မည္ မဟုတ္ေခ်။
သူ႔လက္ေခ်ာငး္ေလးမ်ားက ဗ်ပ္ေစာင္း၏ၾကိဳးေလးမ်ားအေပၚေရြ႕လ်ားေနခဲ့ျပီး တပ္သားမ်ားကို အစိတ္အပိုင္းမ်ားအျဖစ္သို႔ ေရာက္ရွိသြားေစကာ ဖုန္မွုန္႔မ်ားပမာ ျဖစ္သြားျပီး ေပ်ာက္ကြယ္သြားေစသည္။
ရန္ယြီပိုင္ရွိန္က အလြန္တရာအစြမ္းထက္သူျဖစ္သည့္အတြက္ လင္းဖန္မွာ အတုိင္းအဆမရွိေလးစားေနမိ၏။ သူ႔စိတ္ထဲမွာ ေၾကာက္ရြံ႕ရိုေသျခင္း၊ ၾကည္ညိဳေလးစားျခင္းတို႔ျဖင့္ ျပည့္ေနသည္။
