လက္ထပ္ပြဲေန႔
“ အဲ့ဒါက အဆင္မေျပနိုင္ဘူးေလ ”
က်စ္ယီက ခ်ိဳသာေသာအသံျဖင့္ ေျပာလုိက္၏။ သူမအသံက ျငင္းဆန္သည့္အသံမဟုတ္ဘဲ သူ႔ကမ္းလွမ္းခ်က္ကို လက္ခံသည့္အသံျဖစ္ေနသည္။ လင္းေဟာက္က်ဲမွာအံ့အားသင့္သြား၏။ သူမ၏ရွက္ရြံ႕ေနေသာ အမူအရာကို ျမင္ေသာအခါ သူ႔မ်က္နွာတြင္ အျပံဳးတစ္ခုျဖစ္ေပၚလာသည္။
“ တကယ္လို႔ သခင္မေလး က်စ္ယီက ဒီလုိမ်ိဳးအဆင္မေျပဘူးဆိုရင္ ဒါမွမဟုတ္ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ့ ကို္ယ္က်င့္သိကၡာကို သံသယရွိတယ္ဆိုရင္ တည္းခိုတဲ့ေနရာတစ္ခုလံုးကုိ သခင္မေလးကို ေပးပါမယ္။ ကြ်န္ေတာ္က အျပင္မွာေနပါ့မယ္။ ကိစၥမရွိပါဘူး ”
လင္းေဟာက္က်ဲက တည္ၾကည္သည့္အသံျဖင့္ ေျပာလုိက္၏။
“ မဟုတ္ဘူး…အမွန္တကယ္ေတာ့ ရွင့္ေတာင္းဆိုခ်က္က ေကာင္းပါတယ္ ”
က်စ္ယီက အလ်င္အျမန္ေျပာဆိုလုိက္၏။ က်စ္လင္းနွင့္ လင္းဖန္တို႔မွာ အံ့ၾသမွင္တက္သြားရသည္။ သို႔ရာတြင္ လင္းေဟာက္က်ဲက ခ်က္ခ်င္းပင္ ျပံဳးလုိက္ျပီး ေျပာလုိက္၏။
“ အဲ့ဒါဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ့ ေတာင္းဆိုခ်က္ကို လက္ခံလုိက္တာေပါ့ ”
“ ရွင့္အတြက္ အခက္အခဲရွိမယ္ဆိုရင္ ေက်းဇူးျပဳျပီး ကြ်န္မကို ေျပာျပေပးပါ ”
က်စ္ယီက ရွက္ရြံ႕စြာျဖင့္ ေခါင္းေလးကိုငံု႔လ်က္ ေျပာလုိက္သည္။
“ ဘာေျပာစရာလုိဦးမလဲ။ အခုအတိုင္းက ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ အေကာင္းဆံုးပါပဲ ”
လင္းေဟာက္က်ဲက ျပံဳး၍ ေျပာလုိက္ေလ၏။
“ မမက်စ္ယီ..တစ္စိမ္းတစ္ေယာက္ရဲ့အခန္းမွာ ဘာလို႔ တစ္ညအိပ္မွုာလဲ ”
က်စ္လင္းက သူမအစ္မ၏လက္ကို လွဳပ္ယမ္းလ်က္ တီးတိုးေျပာဆိုလိုက္သည္။
“ က်စ္လင္း..သခင္ေလးလင္းလို လူငယ္မ်ိဳးက ရွားတယ္။ သူက ယံုၾကည္စရာမေကာငး္တဲ့လူလို႔ ထင္ေနတာလား။ လာ..အတူတူသြားၾကမယ္ !”
က်စ္ယီကေျပာလုိက္၏။
“ ထားလိုက္!”
ေအးစက္စက္အသံတစ္ခုထြက္ေပၚလာသည္။ ထိုအသံက လင္းဖန္ထံမွျဖစ္ေလ၏။
ထိုစဥ္ လင္းဖန္က လင္းေဟာက္က်ဲကို ၾကည့္လုိက္ျပီး ေအးစက္စက္ေျပာလုိက္သည္။
“ ေတာင္ေျခမွာတုန္းက ငါဟာ တဲထဲမွာရွိမေနသင့္ဘူးလုိ႔ မင္းေျပာခဲ့တယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ငါကတစ္စံုတစ္ခုလုပ္ဖို႔ၾကိဳးစားလာနုိင္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ပဲ။ အခုမင္းက သူတို႔ကို မင္းေနရာကို ဖိတ္ေခၚေနတယ္။ မင္းကေရာတစ္စံုတစ္ခုလုပ္ဖို႔ ၾကိဳးစားမလာနိုင္ဘူးလား။ ဒါက ထူးခြ်န္ထက္ျမက္ျပီး ရုပ္ရည္ေခ်ာေမာတဲ့အျပင္ ပံုရိပ္ျမင့္မားတဲ့လူငယ္ေတြ လုပ္တဲ့အရာလား ”
လင္းေဟာက္က်ဲမွာ ဆြံ႕အသြားရသည္။ သူက လင္းဖန္ကို ေအးစက္စက္ၾကည့္လုိက္ျပီး ခ်က္ခ်င္းပင္ ျပံဳးကာ ေျပာလုိက္၏။
“ ျဖစ္နုိင္တာက ငါ့လိုလူၾကိဳက္မ်ားတဲ့လူနဲ႔ ယွဥ္လို႔ရမယ္ထင္ေနတာလား ”
“ ရယ္စရာေကာင္းလိုက္တာ ”
လင္းဖန္က ေျပာလုိက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ဆက္လက္၍
“ ျမင့္မားတဲ့ပံုရိပ္ရွိတဲ့သူက မိန္းကေလးေတြကို ေစာ္ကားတာဟာ မွန္တယ္လို႔ မင္းထင္ေနတာလား ”
“ ဟမ့္ !”
လင္းေဟာက္က်ဲက ေအးစက္စြာျဖင့္ မထီမဲ့ျမင္အသံျပဳလိုက္ျပီး က်စ္ယီကို ၾကည့္ကာ ေျပာလိုက္ေလ၏။
“ သခင္မေလးက်စ္ယီ..ဒီလုိဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ့ေတာင္းဆိုခ်က္ကို ေမ့နုိင္ပါတယ္..သြားေတာ့မယ္ဗ်ာ !”
စကားေျပာျပီးသည္နွင့္ လင္းေဟာက္က်ဲက စတင္ထြက္ခြာသြားေလသည္။
“ သခင္ေလးလင္း…ေစာင့္ပါဦး၊ ေစာင့္ပါဦး!”
က်စ္ယီက သူ႔ေနာက္ကို ေျပးလိုက္ကာ ေအာ္ေျပာလိုက္ျပန္၏။ ထို႔ေနာက္ ဆက္လက္၍
“ ကြ်န္မက သူေျပာတာကို လက္မခံပါဘူး !”
က်စ္ယီက ေခါင္းကုိလွည့္ကာ လင္းဖန္ကို ေအးစက္စက္ၾကည့္လုိက္ျပီး ေျပာလိုက္၏။ ထို႔ေနာက္ က်စ္လင္းကိုၾကည့္ကာ ခ်က္ခ်င္းေျပာလုိက္ျပန္သည္။
“ အမတို႔ အတူတူသြားၾကရေအာင္!”
“ ကြ်န္မ မသြားဘူး ”
က်စ္လင္းက ေခါင္းယမ္းျပလုိက္၏။
“ ေကာင္းျပီ။ အဲ့ဒါဆိုရင္ သူဘာမွမၾကိဳးစားလာနိုင္ေအာင္ ဂရုစိုက္ပါ ”
က်စ္ယီက လင္းဖန္ကိုၾကည့္ကာ ျပန္လည္ေျပာဆိုလုိက္ျပီး လင္းေဟာက္က်ဲေနာက္သို႔ ေျပးလိုက္သြားေလသည္။
က်စ္ယီ၏ပံုရိပ္ေပ်ာက္ကြယ္သြားတာကို လင္းဖန္ၾကည့္ေန၏။ သူအလြန္ေဒါသထြက္ေနသည္။ သူမကို သူထပ္ခါထပ္ခါသတိေပးခဲ့ေသာ္လညး္ က်စ္ယီကား ေခါင္းမာလြန္းလွ၏။ လင္းဖန္မွာ တျခားအေျဖမရွိေတာ့ေပ။ က်စ္နန္ေပးအပ္ခဲ့သည္အလုပ္ကိုလည္း သူလုပ္ေဆာင္ခဲ့ျပီးေလျပီ။ သူက မိန္းကေလးနွစ္ေယာက္ကို က်စ္အုပ္စိုးသူနယ္ေျမသို႔ ေရာက္သည္အထိ အႏၱရာယ္ကင္းေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္မည္ဟုေသာ ကတိထားခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
“ မင္းက ဘာေၾကာင့္သူမနဲ႔ လုိက္မသြားရတာလဲ ”
လင္းဖန္က ေမးလိုက္၏။
“ ရွင္ေျပာတာမွန္လိမ့္မယ္။ အရာအားလံုးက ကိုယ္ထင္သလိုမျဖစ္ဘူးဆိုတာေလ။ လင္းေဟာက္က်ဲက ရုပ္ရည္ေခ်ာေမာတယ္၊ အင္မတန္အစြမ္းထက္တယ္ဆိုေပမယ့္ သူဟာ သူေတာ္ေကာငး္ေယာင္ေဆာင္ထားသူသာ ျဖစ္လိမ့္မယ္ ”
