☀اصلان☀
توی ماشین نشستم.
ارمیا دیگه مشغول به کار شده بود و ماشینی در اختیارش قرار دادم تا راننده ی شخصیم باشه.
سرش رو روی فرمون گذاشته بود و خوابیده بود.
خنده ی بی صدایی کردم.
واقعا زود کشونده بودمش بیرون از خونه.
ساعت شش صبح بود و کاری نداشتم اما میخواستم تا قبل ساعت هشت الکی باهاش وقت بگذرونم تا بیشتر ببینمش!
نمیدونم چقدر به چهره ی غرق در خوابش و مو های پخش و پلاش خیره بودم که دیگه طاقت نیاوردم و سرم رو جلو تر بردم.
بینی ام رو نزدیک مو هاش بردم و عمیق نفس کشیدم.
بوی شامپو بچه میداد.
لبخندی تلخی با عشق بهش زدم.
خب طبیعتا بی امکاناتی توی زندگیش باعث شده بود از لوازم شوینده و تمیز کننده کم هزینه و لباس و سر و وضع ناچیز استفاده کنه!
دلم نمیومد وقتی اینجوری غرق در خوابه بیدارش کنم اما نمیتونستم صبر کنم تا چشاش رو باز کنه تا ببینمش و یا لباش رو تکون بده تا صدای شیرینش رو بشنوم!
روی مو هاش رو آروم بوسیدم و نوازششون کردم و دم گوشش لب زدم:
ارمیا خان...گل پسر...
تکونی خورد و نق زد اما بازم آروم خوابید.
لبخندی به معصومیتش زدم و دوباره با ملایمت شونه اش رو تکون دادم و گفتم:
ارمیا جان...پسر خوب میخوای بری خونه یا پشت ماشین بخوابی...
میون حرفم یهویی چشاش رو باز کرد و هول کرده لب زد:
اوم...اوه...آقای...چیزه...دکتر...ببخشید...
خندیدم و گفتم:
برو...برو راه بیوفت که کلی کار دارم!
لبخندی با خجالت زد.
پس معذب شدن هم بلد بود!
قبل اینکه راه بیوفته رو بهش گفتم:
لاعقل داری صبح ها میای دنبالم مو هات رو شونه میکردی...یعنی اینقدر سخته؟!
اخمی کرد و حرصی گفت:
حوصله ندارم...بعدش هم شش صبح کی تو جاده هست تا مو های من رو دید بزنه؟!
تغییر مود یهوییش از خجالتی بودن به پررو بودن باعث خنده ام شد و سری به نشونه تاسف تکون دادم و گفتم:
خب میخوای هر روز صبح که میای من برات شونهشون کنم؟!
با کمال ناباوری سری تکون داد و گفت:
آره همیشه دوست دارم یکی باشه لباس تنم کنه و مو هام رو شونه کنه و دست و صورتم رو بشوره و مسواک برام بزنه و...
با هر حرفش سر تکون میدادم و با عشق به علاقه های جدیدی که ازش میشنیدم گوش میدادم.
چقدر خواسته هاش کوچیک و بدون زحمت بود!
حاضر بودم سر تا نوک پاش رو هر روز خودم تمیز و مرتب کنم اما یه دقیقه فقط یه دقیقه توی بغلم بگیرمش!
