🦈امید🦈
کلافه بودم.
وقتی دیدم طاقت یه لحظه دوریش رو هم ندارن تصمیم گرفتم برم عمارت ارسلان خان.
باید با یه آدم عاقل این ماجرا رو در میون میزاشتم و کی بهتر از اصلانی که تا حدودی باعث دوباره رسیدن ارسلان و ارشیا بهم بود.
توی مسیر اونقدری پام رو روی گاز فشردم که نفهمیدم کی رسیدم دم عمارتشون.
ماشین رو گوشه ای پارک کردم و شماره ی اصلان رو گرفتم.
سر چند تا بوق برداشت و با شنیدن صدای پیجر متوجه شدم توی بیمارستان هست.
با مکثی گفتم:
امیدم...میخوام ببینمتون آقای دکتر!
مشکوک لب زد:
باید اتفاق خاصی افتاده باشه که بادیگارد ارشد خان دست اربابش رو نگرفته و زنگ زده به من...هوم؟!
دستی به سرم کشیدم و لب زدم:
لطفا یکم بهم وقت بدین...قول میدم زیاد مزاحمتون نشم!
مهربون گفت:
این چه حرفیه...بیا بیمارستانم...آدرس رو برات میفرستم...اصلا به عنوان یه مریض که احتیاج به کمک داره در نظرت میگیرم...خوبه؟!
آروم خندیدم و لب زدم:
خوبه...ممنون!
بعد از قطع تماس سریع لوکیشنی که فرستاد رو چک کردم و راه افتادم.
زیاد دور نبود اما خب من زیادی کم دل شده بودم!
