Ojczym od matematyki

25. Wagary

Zbliżała się godzina czternasta. Na dworze prószył śnieg. Daniela umalowała sobie rzęsy czarnym tuszem. Spodziewała się, że za moment do jej domu wejdzie Szymon.
Z tej okazji upiekła kaczkę faszerowaną jabłkami. Przyjemny zapach czuć było już na klatce schodowej.
- Hej, skarbie! - rzekł Szymon wchodząc do przedpokoju. - Ale pięknie pachnie. Co dobrego zrobiłaś?
- Zobaczysz. Poczekaj. Marcel nie przyjechał z tobą? - zdziwiła się.
- Marcel? Nie było go dziś w szkole - odparł Szymon nabierając kamiennego wyrazu twarzy. - Nie ma go w domu?
- Nie - odpowiedziała Daniela. - Wyszedł rano do szkoły...
Daniela poczuła zawrót głowy. Usiadła w przedpokoju na niewysokiej komodzie.
- Spokojnie. Nie denerwuj się.
- Jak mam się nie denerwować? A jeśli coś mu się stało? Dzwonię na policję.
Wtem do przedpokoju wszedł Marcel. Jak gdyby nigdy nic rzucił plecak pod wieszak, zdjął buty. Zmierzył wzrokiem Danielę i Szymona.
- Hej - rzekł chwytając klamkę od drzwi od swojego pokoju.
- Gdzieś ty był, dziecko?! - krzyknęła Daniela podchodząc do chłopca. - Marcel, nie było cię w szkole! - dodała zdenerwowana.
- Już ci powiedział? - odparł Marcel spoglądając ze złością na Szymona. - Świetnie! Zmówiliście się przeciwko mnie! - wrzasnął.
- Marcel to nie tak, jak mówisz. Powiedz, gdzie byłeś?
- W szkole - skłamał.
- Zaraz mnie krew zaleje, Marcel! Widzisz, co ja z nim mam? - zwróciła się do Szymona. - W tym domu nie może być ani dnia spokoju?
Chłopiec wszedł do swojego pokoju. Trzasnął drzwiami.
- Nie skończyłam z tobą rozmawiać!
- Daniela, to nic nie da - odezwał się Szymon. - Daj mu trochę czasu. Później z nim pogadasz.
- Ciekawe, czy byłbyś taki spokojny, gdyby chodziło o twojego syna.
- Mój syn nie poszedłby na wagary.
- Dzięki, Szymon! Potrafisz mnie pocieszyć.
Daniela znów usiadła na komodzie. Schyliła głowę na dół. Nie wiedziała, co o tym wszystkim myśleć.
- Może ty z nim pogadaj. Ma do ciebie respekt - rzekła podnosząc wzrok na ukochanego. - Zrób to dla mnie. Niech ci powie, dlaczego nie był w szkole i gdzie się podziewał przez pół dnia. Zrobisz to?
- Nie wydaje mi się, żeby miał do mnie respekt. Działam mu na nerwy. Jeszcze tego nie zauważyłaś?
- Nie no, zauważyłam. Ale masz do niego dobre podejście.
- Znów powie mi, że nie jestem jego ojcem i mam wyjść z jego osobistego pokoju.
- To zrobisz wtedy tę swoją groźną minę.
- Którą minę? Tę? - rzekł Szymon marszcząc brwi.
- Tak! - zaśmiała się. - Właśnie tę!
Oboje spoważnieli, gdy z pokoju wyszedł Marcel. Chłopiec popatrzył dziwnie na matkę i na Szymona. - Wiecie, że przez te drzwi wszystko słychać? - spytał wchodząc do łazienki. - Mamo, co na obiad? - dodał.
- Kaczka pieczona - odparła Daniela. - Chodź, Szymon. Myj ręce i jazda do stołu.

Zbliżała się godzina siedemnasta, gdy Szymon zapukał do pokoju Marcela. Chłopiec niechętnie wpuścił go do środka.
- Pogadamy? - rzekł mężczyzna siadając na łóżku.
- Nie mamy o czym - padła szybka odpowiedź.
- Wiem, dlaczego nie poszedłeś do szkoły.
Chłopiec podniósł wzrok.
- Chciałeś zwrócić na siebie uwagę. Mam rację?
- Nie odpowiadam na głupie pytania - rzekł Marcel biorąc do ręki notesik i czarny flamaster.
- Naprawdę myślisz, że to pytanie było głupie?
Marcel nic nie odpowiedział. Usiadł na krześle, przy biurku. Zaczął rysować.
- Wiem też gdzie byłeś - odparł meżczyzna z namysłem. - Błąkałeś się tu i tam bez celu. Tak było?
- Nie odpowiadam - rzekł Marcel.
- Jasne, że nie. Chciałbym ci tylko na jedną rzecz zwrócić uwagę. Słuchasz mnie?
- Nie - odparł chłopiec nie przerywając rysowania.
- Czyli słuchasz... Marcel, to były twoje pierwsze i ostatnie wagary.
- Bo co? - rzekł chłopiec spoglądając na Szymona.
- Bo jeśli jeszcze raz zamiast do szkoły pójdziesz gdzieś tam, niewiadomo dokąd, to daję ci słowo, że do końca roku szkolnego będę osobiście zawoził cię do szkoły a później odwoził do domu.
- Aha... - odparł chłopiec z namysłem. - Straciłbyś dużo kasy na paliwo.
- Nie szkodzi. Lubię jeździć autem. Oj, chłopcze, chłopcze!
Szymon wstał z łóżka. Podszedł do Marcela.
- Pokaż, co tam rysujesz?
O dziwo, chłopiec podał Szymonowi do ręki notesik. Jasiński z zainteresowaniem oglądał kartkę po kartce.
- I co myślisz? - rzekł chłopiec.
- Świetnie rysujesz - odparł Szymon. - Myślałem, że twoją dziedziną są graffiti... A ja tu widzę naprawdę dobre rysunki!
- Naprawdę tak myślisz? - ucieszył się chłopiec.
- Tak. Dwa razy w roku w Bibliotece Miejskiej organizowane są warsztaty rysunku. Nie chciałbyś trochę się podszkolić w tej dziedzinie?
- Chciałbym - odparł chłopiec.
- Moja znajoma organizuje te warsztaty. Powiem jej, że byłbyś chętny i spytam, kiedy rusza następna tura.
- Okej - odparł chłopiec.
- Pójdę już - rzekł Szymon. Stał już przed drzwiami, gdy nagle zatrzymał się. Odwróciwszy się, spojrzał na wciąż siedzącego przy biurku chłopca. Westchnął głęboko, po czym wyszedł cicho zamykając za sobą drzwi.