Ojczym od matematyki

Walizeczka

Po dzwonku matematyk zebrał od uczniów prace klasowe. Ponieważ miał wolną godzinę, postanowił od razu poprawić chociaż część sprawdzianów. Nie zauważył nawet, kiedy podeszli do niego Marcel z Nikodemem.
- Hej - rzekł Marcel. - Mogę iść do Nikodema? Odwieziesz mnie potem do domu?
- Jasne.
- Dasz znać mamie, żeby się nie martwiła?
- Tak, tak...
- To my idziemy - rzekł Nikodem kierując się w stronę drzwi.
Dopiero teraz Szymon podniósł wzrok.
- Marcel, poczekaj chwilę - zawołał.
Chłopiec odwrócił się w stronę nauczyciela.
- Mam coś dla ciebie - rzekł Jasiński otwierając stojącą przy biurku szafkę. - Przyszły wyniki konkursu. Niestety, nie zająłeś żadnego miejsca, ale moim zdaniem zasłużyłeś na nagrodę. Proszę - rzekł podając chłopcu do rąk średniej wielkości drewnianą walizeczkę.
- Dzięki - odparł Marcel uważnie jej się przyglądając. - Co to jest? Jak się to otwiera? - powiedział naciskając metalowy zamek. Z podziwem zajrzał do środka. - Wow! Przecież to olejowe kredki pastelowe! Zawsze chciałem je mieć. I flamastry... Jejku, ile tu jest kredek?! Nie wierzę... Po prostu nie wierzę...
Marcel nie wiedział, czy patrzeć na zestaw do rysowania czy na Szymona.
- To naprawdę jest dla mnie? - spytał nie dowierzając.
- Tak, Marcel - odparł Szymon uśmiechając się. Nie przypuszczał, że chłopcu tak bardzo spodoba się prezent.
- Dziękuję - rzekł Marcel patrząc nauczycielowi w oczy. Przysunął się do wychowawcy, jakby chciał go za moment przytulić. Nie zrobił tego jednak. - Dziękuję - powtórzył jeszcze raz.
- Okej - rzekł Jasiński. - Cieszę się, że ci się podoba.
- Jeszcze jak!
- Chodź, Marcel! Na razie, tato! - rzekł Nikodem.
- No pa, chłopaki - odparł Szymon biorąc do ręki sprawdzian Marcela.

Zbliżała się godzina piętnasta, gdy Jasiński wrócił do domu. Nikodem i Marcel siedzieli przy dużym stole i odrabiali lekcje. Szymon podszedł do kominka, dołożył dwa klocki drzewa.
- Hej, chłopaki... Bardzo głodni? Zaraz podgrzeję zupę - rzekł po chwili.
- Babcia była. Dała nam obiadu - rzekł Nikodem.
- Aha, okej. Ja w zasadzie nie jestem głodny - odparł siadając przy stole naprzeciw chłopaków.
- Sprawdziłeś moją pracę klasową? - spytał Nikodem.
- Tak.
- I?
- I co?
- No ja się pytam co.
- Dowiesz się w swoim czasie - rzekł Szymon przeciągając się. - Dużo lekcji do zrobienia wam zostało?
- Angielski już kończę - odparł Marcel. - Jest jeszcze jakieś durne wypracowanie z polaka. Ale to napiszę w domu. Teraz i tak mi się nie chce.
- Tato, a mógłbym dać Marcelowi klocki Lego? I tak się już nimi nie bawię...
- Pewnie. Nie mam nic przeciwko - rzekł Szymon.
- To skoczę po nie na górę.
Powiedziawszy te słowa Nikodem poszedł do swojego pokoju. Szymon niepewnie spojrzał na Marcela. Uśmiechnął się.
- Pogadamy? - rzekł cicho.
- No... Gadamy przecież - odparł chłopiec.
- Marcel, nie wiem, jak zacząć... Zamknij ten zeszyt. Popatrz na mnie, to ważne...
- Lekcje też są ważne - powiedział Marcel spoglądając na Szymona.
- No tak... Marcel, chodzi o to, że ja chciałbym poślubić twoją mamę - rzekł mężczyzna patrząc małemu w bystre oczy. - Zanim to zrobię, chciałem spytać, co ty o tym myślisz?
Marcel zbladł. Zamknął zeszyt z angielskiego. Nastała chwila ciszy.
- Wiem, że nie zawsze super się dogadywaliśmy, ale chyba zakopaliśmy już topór wojenny, co?
- Nie oddałeś mi zeszytu od rysunków - rzekł Marcel poważnym głosem.
- No tak... Faktycznie... Nie oddałem... - przyznał Szymon.
- Już jestem. Są i klocki! - zawołał Nikodem schodząc ze schodów.
- Synku, zostaw nas na moment samych, dobrze?
- Okej! - rzekł Nikodem idąc z powrotem do swojego pokoju.
Szymon wziął głęboki oddech. Ponownie utkwił wzrok w Marcelu.
- Marcel, nigdy nie zrobię krzywdy ani tobie ani twojej mamie. Możesz mi wierzyć, lub nie, ale kocham zarówno ją jak i ciebie. Traktuję cię na równi z Nikodemem. Jesteś dla mnie jak syn.
Chłopiec spuścił głowę. Nie spodziewał się takiego wyznania. Nie wiedział, co odpowiedzieć.
- Możemy pogadać o tym kiedy indziej? - spytał Marcel nieśmiało.
- Jasne - rzekł Szymon niemalże natychmiast. - Tylko, proszę cię, nie mów nic mamie. Nie chcę, aby wiedziała, że planuję jej się oświadczyć...
- Oddaj notes. Inaczej wszystko wygadam - powiedział Marcel wprawiając Szymona w osłupienie.
- Mówisz serio? - zdziwił się Szymon.
- A wyglądam, jakbym żartował?
Jasiński wstał od stołu. Podszedł do komody. Wyciągnął z niej zeszyt Marcela. Zwykle to on dyktował chłopcu warunki. Role się odwróciły.
- Masz swój zeszyt! - rzekł Szymon kładąc notes na stole.
- Dzięki - odparł chłopiec. - Jedziemy do domu?
- Tak - szepnął mężczyzna. - Pójdę po Nikodema. Spakuj książki do plecaka.
- Okej.