Ojczym od matematyki

Mezopotamia

O czternastej piętnaście  Marcel wszedł do domu. Był przygnębiony. Usiadł na schodach, na półpiętrze.
- Hej, syneczku - przywitała go Daniela. - Coś poszło nie tak w szkole? - spytała.
- Nie... W szkole okej - odpowiedział chłopiec.
- Więc o co chodzi?
- Mamo, zobacz jak ładnie jest na dworze... A ja będę musiał dzisiaj cały dzień uczyć się z historii - rzekł bliski rozpaczy. - Wczoraj uczyłem się prawie przez cztery godziny.
- Marcelku, no niestety, ale nikt za ciebie nie poprawi jedynek. Pisałeś sprawdzian z tego Egiptu?
- Nie... Pani mnie przepytała. Ja, jak palant uczyłem się o Tutenchamonie i o wszystkich egipskich bogach... A pani spytała mnie tylko, kto to był faraon, co to piramida, co to papirus i co ludkom z Egiptu dawał Nil!
- Chcesz powiedzieć, że znałeś odpowiedzi na te wszystkie pytania?
- Mamo, to są podstawy - odparł chłopiec.
Daniela uśmiechnęła się. Była dumna z syna. Pogłaskała go po głowie.
- Chodź, zjesz obiad - szepnęła wstając ze schodów.

Zaraz po obiedzie Marcel zaciągnął Nikodema na podwórko. Obaj wdrapali się na czereśnię. Obserwowali stamtąd samochody przejeżdżające obok ich domu.
W pewnym momencie ujrzeli czarne BMW Szymona. Pobiegli w stronę garażu.
- Hej tato! - zawołał Nikodem. - Gdzie byłeś?
- W Zajezierzu - odparł mężczyzna z uśmiechem. - Marcel, jak tam twój Egipt?
- E tam! Zły jestem, bo niepotrzebnie się tyle uczyłem - wymamrotał chłopiec.
- Jaka ocena?
- Piątka...
- Oj, Marcel! Piątka? Czyli jak się ciebie przypilnuje, to się okazuje, że ty jesteś mądry chłopak! - rzekł Szymon z uśmiechem. - Chodźcie do domu.
W salonie unosił się przyjemny zapach pieczonej szarlotki. Daniela kończyła wycierać naczynia. Ucieszył ją widok podchodzącego do niej męża.
- Hej, Luśka, jak tam? Wszystko dobrze? - spytał.
- Tak - odparła nalewając wodę do czajnika. - Zrobię kawę...
Szymon wsunął rękę do tylnej kieszeni spodni. Wyciągnął z niej czarny, skórzany portfel.
- Chłopaki, kieszonkowe - rzekł spoglądając na siedzących na kanapie dzieciaków.
Zarówno Nikodem jak i Marcel momentalnie zjawili się przy ojcu. Szymon dał obydwu chłopcom po pięćdziesięciozłotowym banknocie.
- Dzięki - powiedzieli obydwaj niemalże w tym samym momencie.
- Proszę bardzo. Marcel, przynieś książkę od historii. Pouczysz się trochę.
Chłopcu momentalnie zmienił się wyraz twarzy. Posmutniał. Bez słowa pobiegł do swojego pokoju po podręcznik. Gdy zszedł z powrotem do salonu, Szymon i Daniela pili kawę.
- No i? - rzekł chłopiec patrząc na ojca spod byka.
- No i Mezopotamia! Raz, dwa! Ja jadę do Zajezierza. Jak wrócę do domu, przepytam cię.
- Tato, jadę z tobą! - zawołał Nikodem. Chwycił leżącą na kanapie czapkę z daszkiem.
Marcel usiadł przy stole. Otworzył książkę. Do oczu napłynęły mu łzy. Otarł je dłonią.
- On płacze? - rzekł Szymon spoglądając na małżonkę z niedowierzaniem.
- Weź go do tego Zajezierza...
Szymon zastanowił się przez chwilę. Wziął ostatni łyk kawy. Ruszył w stronę drzwi.
- Chodź, Marcel - rzekł.
Malec natychmiast zamknął książkę. Pobiegł na korytarz. Ubrał buty. Wziął w ręce piłkę.
Daniela wyszła na werandę. Kończyła pić kawę. Zamyślona patrzyła jak jej trzej chłopcy wsiadają do samochodu. Po chwili, odjechali spod domu.