Kwentong Kolehiyo

Hopeless Place

It was one boring night in (month I forgot), I was at UST Hospital looking after my uncle. Sobrang bored ko na dahil wala akong makausap ng matino at hindi din naman ako makapanood ng TV kasi tulog si uncle baka magising. I had no other choice but to go online. Facebook was boring, so as Twitter and Instagram. Nothing was fun that night, so I decided to go on Omegle and just talk to random people.

That night, puro mga tigang yung mga nakakachat ko puro alam ninyo na ang hanap. Nawawalan na ako ng pag-asa na makakakausap ng matinong tao. Sabi ko sa sarili ko last one tapos matutulog na ako. I don't know kung anong naisip ko na instead of saying hi, I said, ""HINDI FUBU ANG HANAP KO KAYA PLEASE LANG WAG KA NA MAGTANGKA!"" I expected na mag-disconnect yung kausap ko kaso hindi. Instead, nag-hahaha siya at tinanong kung ano daw problema ko. To cut the long story short, nakahanap ako ng sparks sa Omegle. After two to three months ata of continuous chatting sa Facebook, we decided na magkita na in person. Hindi siya ganoong kagwapo pero right in that moment na nagkita kami, naramdaman ko yung una kong nafeel nung unang tapak ko sa UST. I'm home.

Tama nga si Rihanna, we found love in a hopeless place. Sa totoo lang, hindi ko alam kung kami na forever. Hindi naman kasi perfect yung relationship namin pero, who cares, ang importante masaya kami. Kaya ikaw na nagbabasa nito, wag kang mawawalan ng pag-asa malay mo sa isang hopeless place mo din siya mahanap. 😉

(not my real college)

Abangers sa Forever
2010
Faculty of Civil Law