၂၈၀။ “ပဉ္စမရိုက်ချက် - ၂”
လူငယ်က ဒဏ်ရာဒဏ်ချက်များ ရနေသော်လည်း အသံ လုံးလုံး မထွက်ပေ။ ခေါင်းငုံ့လို့သာ နေသည်။ သူ့မေးရိုးကြီးက တင်းနေသည်။ လှပသည့် မျက်လုံးတစ်စုံမှာ ကြောက်ရွံထိတ်လန့်ခြင်းကို တစ်စွန်းတစ်စမျှ ပြသမနေပေ။ သို့သော် အေးစက်ပြီး ထီမထီဟန် တည်ငြိမ်မှုက တလက်လက် ဖြစ်နေသည်။
တဖြန်းဖြန်း ကြိမ်ရိုက်သံက မြေအောက်ခန်းတွင် အဆုံးမရှိ ထွက်ပေါ်နေသည်။ ထိုစဉ် အပြင်ဘက်ရှိ တပည့်နှစ်ယောက်က ခေါင်းများကို ငုံ့ကာ အသစ်ရောက်လာသည့် အစွန့်လွှတ်ခံ သိုးနှစ်ကောင်အတွက် ပြင်ဆင်မှုကို စတင်လုပ်ဆောင်လာကြသည်။
“အဲကောင်က တကယ့်ကို ဒူပေနာပေ ခံနိုင်တာပဲ၊ သူက အခုထိ အသက်ရှင်နေတုန်းပဲ” တစ်ယောက်က ထူးမခြားနားဟန်ဖြင့် ပြောသည်။ နေ့စဉ် မြေအောက်ခန်းမှ နှိပ်စက်ညှဉ်းပန်းခြင်းကို သူတို့က အသားကျနေပြီ ဖြစ်သည်။ ဟွာယောင်းက ခဲချန်ဂျု၏ ရက်ရက်စက်စက် နှိပ်စက်ခြင်းခံနေရတာတောင် အသက်ရှင်နေသေးသည့် တစ်ယောက်တည်းသော လူ ဖြစ်သည်။ သူ့အရင် အကုန်လုံးက ဒီလောက် အကြာကြီး တောင့်မခံနိုင်ကြချေ။
ဆယ်ရက် အသာထား, ငါးရက်တောင် ခံနိုင်သူ မရှိပေ။ ပုံမှန်အားဖြင့် အသစ်ရောက်ရှိလာသူများက သုံးရက်အတွင်း သေဆုံးကုန်ကြသည်။ မသေသေးရင်တောင် သေတာထက် ဆိုးရွားသည့် ဒုက္ခကို ခံကြရသည်။ သူတို့၏ အမြင်ပျက်စီးသွားပြီး စကားပြောလို့ မရတော့ချေ။ ကာကွယ်ဖို့ ဆဲရေးဖို့ စကားသံ တစ်သံကိုပင် မထွက်နိုင်ကြတော့ချေ။ သူတို့က အဆိပ်ဖြင့် ပြည့်နေသည့် စည်ပိုင်းကြီးများတွင် အနှစ်ခံလိုက်ကြရသည်။ သူတို့အတွက် သေတာကသာ တကယ်သက်သာရာ ရအုံးမည် ဖြစ်သည်။
“ငါ ကနေ့ မနက် သွားကြည့်လိုက်သေးတယ်၊ သူ အကြာကြီး ခံတော့မှာ မဟုတ်ဘူး။” တခြားတစ်ယောက်က အမူအရာမဲ့ ပြောဆိုသည်။
“ဒီသိုးနှစ်ကောင်လည်း ဘယ်လောက်ကြာကြာ ခံနိုင်မလဲ ငါ သိချင်လိုက်တာ၊ နှစ်ရက်လောက်လား၊ ဒါမှ မဟုတ် သုံးရက်လား.... ဒီကောင်လေးက အတော်ပိန်တာ၊ ဒါပေမဲ့ ကြွက်သားတွေကတော့ တောင့်တောင့်တင်းတင်းပဲ။” ထိုထပည့်က ကျောက်ချူ၏ အဝတ်အစားများကို ဖြတ်တောက်ရင်း တအံ့တဩ ပြောသည်။
