၆၇၇။ မိုးကောင်းကင်အဆုံး ချောက်နက်မှ ပြန်ထွက်ခြင်း (၂)
ယဲ့မေ့ ထွက်ခွာသွားတာကို ကျောက်ချူတို့က များများစားစား စိတ်ထဲ မထားပေ။ လေပြင်းမုန်တိုင်းကြောင့် သူတို့ တကွဲတပြားစီ လွင့်ထွက်သွားပြီးနောက် သူတို့အားလုံး ဒဏ်ရာ ကိုယ်စီ ရထားခဲ့ကြသည်။ သူတို့အတွက် ကံကောင်းသွားတာက, သူတို့ ချောက်နက်ထဲ မဆင်းခင်မှာ ဂျန်ဝုရှီက သူတို့အား ဆေးဝါးများ ပေးထားခဲ့သည်။ ထို့ကြောင့် သူတို့ အချိန်တိုအတွင်းမှာ အနည်းငယ် ပြန်လည် သက်သာလာခဲ့ကြပြီး ဒီလောက် မြန်မြန်ဆန်ဆန် ရှာဖွေမှုကို လုပ်ဆောင်နိုင်ခြင်း ဖြစ်သည်။
အလွန်ကြာမြင့်စွာ မရပ်မနား ရှာဖွေနေရသဖြင့် သူတို့ ခြေထောက်များ နာကျင် ပင်ပန်းနေကြလေပြီ။ စိုထိုင်း အေးစက်သော လေအေးက သူတို့ ခန္ဓာကိုယ်ထဲ ဝင်ရောက် မွှေနှောက်နေကြပြန်သည်။ သူတို့ ရှေ့ဆက်ဖို့ ဒဏ်ရာများကြောင့်လည်း နှေးကွေးနေရပြန်သည်။
ပိတ်မှောင်ကာဆီးထားသော မြူထုအောက်တွင် သူတို့ တဖြည်းဖြည်းချင်း ရှာဖွေလာခဲ့ပြီး နောက်ဆုံးတွင် မြေပြင်အနေအထား ပြောင်းလဲသွားတာကို သူတို့ တွေ့မြင်လိုက်ကြသည်။ ၎င်းမြေပြင်မှာ မည်သည့် ရေညှိမျှ ကပ်ငြိမနေချေ။ မီးလောင်ကျွမ်း၍ မဲနက်နေသော မြေပြင်တွင် ရိုးစင်း၍ အကြမ်းထည်ဆန်သော ကျောက်တုံးအိမ်တစ်လုံးကို သူတို့ တွေ့လိုက်ကြသည်။
ဒါ အိမ်တစ်လုံးလား၊ ငါ့မျက်လုံးတွေ ငါ့ကို လှည့်စားနေတာလား ကျောက်ချူက သူ့မျက်လုံးများကို သဲသဲမဲမဲ ပွတ်သပ်၍ မျက်တောင် တဖျတ်ဖျတ် ခတ်လိုက်သည်။
(ပင်ပန်းနွမ်းနယ်လွန်းတာကြောင့် ထင်ယောင်ထင်မှား ဖြစ်သွားတာလား၊ ယုံကြည်နိုင်စရာ မကောင်းလောက်အောင် ဗြဲလရမ်းဖြစ်နေတဲ့ ချောက်နက်အောက်ခြေမှာ အိမ်တစ်လုံး ပေါ်ထွက်လာတာက မဖြစ်နိုင်ဘူးမို့လား။)
ငါ ကျီစယ်နေတာ မဟုတ်ဘူး၊ မင်းမျက်လုံးတွေ အကောင်းအတိုင်း ရှိသေးတယ်၊ ဘာလို့လဲဆိုတော့... ငါလည်းပဲ မြင်နေရလို့ပဲ ဖေးယန်က ကျောက်ချူ၏ လက်မောင်းကို ဆွဲလှုပ်၍ ပြောသည်။
