၄၆၀။ ဆက်တိုက်ရိုက်ချက်၊ ပထမပုံစံ-၇
မင်း နောက်ဆုံးတော့ နားလည်သွားပြီပေါ့၊ တကယ်တော့ ဂျန်ရှီက မင်းကို ရှားပါးတဲ့ အခွင့်အရေးကို ပေးခဲ့တာ၊ သူတို့ လိုချင်ပေမဲ့ မရခဲ့တဲ့ ဝိညာဉ်ကုစားဌာနကို ဝင်ရောက်ခွင့်ကိုပေါ့ဖန်ဂျင်က လီဇီမုကို ကြည့်လိုက်သည်။ သူ့မျက်နှာက အထီးကျန်ဆန်၍ စိတ်ဓာတ်ကျနေသည်။
လီဇီမုက ပါးစပ်ဟရုံသာ ဟနေပြီး စကားတစ်ခွန်းမျှ မပြောနိုင်ပေ။
သူ ဝိညာဉ်ကုစားဌာနသို့ ဝင်ရောက်ခွင့်ရခြင်းက ဂျန်ရှီကြောင့်သာ ဖြစ်သည်။ သို့သော် သူက သူ့အကြောင်းကို လိမ်ညာပြောဆို၍ မကောင်းသတင်းလွှင့်ခဲ့သည်။
မင်းကို အသိပေးရအုံးမယ်၊ အစောတုန်းက ခွေးအတွေကို မင်း ပစ်ပေါက်လိုက်တဲ့ ပုလင်းကလည်း ရှီလေးပိုင်ဆိုင်တဲ့ အရာပဲ။ ကျောက်ချူက ပြုံး၍ ပြောသည်။ သူ့ရှေ့မှ မျှော်လင့်ချက် ကုန်ဆုံးနေသော ပုံရိပ်ကို နောက်ထပ် ထောက်ထားညှာတာမှု ထားမနေတော့ချေ။
လီဇီမုကား သတ္တိကြောင်သူ အနိမ့်စားကောင်တစ်ယောက်သာ ဖြစ်သည်။
မင်းရဲ့ အဆင့်အတန်း မြင့်မားဖို့ တခြားသူတွေကို နင်းချတဲ့ ဒီလူလိမ်လူညစ်က သူ့လုပ်ရပ်တွေကို တကယ် အဆင်ပြေအောင် လုပ်ခဲ့တာပဲ။ ဖေးယန်က လီဇီမုကို မျက်စိစွေကြည့်၍ ပြောသည်။ လီဇီမုကား ကြောက်လန့်နေသဖြင့် သေးထွက်မလို ဖြစ်နေသည်။
ငါ... ငါ တောင်းပန်ပါတယ်... ငါ တကယ်.... တောင်းပန်ပါတယ်... ငါ တကယ့်ကို... မှားသွားခဲ့ပါတယ်... ငါ တောင်းပန်ပါတယ်.... ငါ့ကို... လွှတ်ပေးပါ... မင်း ဘာပြောပြော... ငါ...လိုက်နာပါ့မယ်... သူ၏ မာနနှင့် အတ္တကား ပြောင်တလင်းခါ ကွာကျသွားသည်။ လီဇီမုက တစ်ခါမျှ မကြောက်စဖူး ကြောက်ရွံ့နေသည်။ သူ့မွှေးညှင်းပေါက်တိုင်းက ကြောက်လန့်လို့ အော်ဟစ်နေသည်။
သို့သော်ငြား...
ဂျန်ဝုရှီက ဒီတောင်းပန်မှုကို လက်ခံမည် မဟုတ်ပေ။ သူက လီဇီမုကို သေလူတစ်ယောက်လို ကြည့်လိုက်သည်။
မင့် လက်စွပ်ဝိညာဉ်ကို ဆင့်ခေါ်လိုက်။ ဂျန်ဝုရှီက ပြောသည်။
